VS Zilver Aankoop Wet van 1934 -- 14 september 2020
Door: LARRY ROMANOFF – 14 September 2020
Nederlandse vertaling:
Martien
Steve Hanke, Professor Economie aan de Johns Hopkins
University in Baltimore, schreef een goed artikel over dit onderwerp in het
novembernummer 2010 van Globe Asia, getiteld "America's Plan to Destabilise China - Currency: The Secret
Weapon". Het is online beschikbaar en het lezen waard. [1]
Op 9 augustus 1934 voerde President Roosevelt weer een
andere Executive Order uit, dit keer nummer 6814, genaamd The Silver Purchase
Act,[2] die in wezen twee dingen voorschreef.
Eén, de inbeslagname van al het zilver in de VS,
twee, een groot programma
om zilver te kopen op de open markt tegen bijna drie keer de toenmalige
marktprijs. Vanuit elk rationeel oogpunt was dit een bizarre actie.
Onder het valse voorwendsel dat hij onder druk stond
van binnenlandse zilverproducenten (die helemaal niet te lijden hadden),
trotseerde Roosevelt de overweldigende kritiek van alle kanten door deze (door
de FED in het leven geroepen) wet uit te voeren, die de schatkist (of de FED) opdroeg
zilver te kopen tegen een prijs van tenminste 1,29 US dollar per ounce, bijna
drie keer de toenmalige marktprijs van 45 cent. De Amerikaanse regering
nationaliseerde inderdaad de Amerikaanse zilvervoorraden, maar door dat zilver
van de Amerikanen te kopen tegen de oude prijs van 0,45 dollar. Pas daarna bood
de schatkist aan om zilver te kopen tegen de veel hogere prijs. Door deze actie werden miljarden aan
schaarse overheidsgelden opgezogen op het dieptepunt van de Grote Depressie,
toen de meeste Amerikanen worstelden om te overleven en hongersnood en bankroet
te voorkomen. Het volk betaalde een enorme prijs voor een beleid waar
niemand voordeel bij leek te hebben. Zilverproducenten profiteerden marginaal
en tijdelijk, maar de hele industrie had slechts een paar duizend mensen in
dienst, dus dit enorme programma was
zeker niet voor hen bedoeld, ongeacht het propagandaverhaal.
Maar er is meer aan de hand met dit bizarre zilver
aankoop beleid. De wetgeving gaf de
Schatkist en de FED primair de bevoegdheid om zilver te kopen "van het
buitenland" op de open markt - op de New York Futures Exchange. Maar
die aankoop op "de open markt" heeft nooit plaatsgevonden, en zou ook
nooit gebeuren. Het enige wat we hoeven te doen is nadenken. Zelfs een gek zou
geen geld uitgeven om iets voor $1,29 te kopen, terwijl dat goed overal op de
wereldmarkt voor $0,45 verkrijgbaar was. Dus wat was de echte drijfveer achter
dit nieuwe beleid?
Afgezien van het onzinnige en duidelijk verzonnen
verhaal van het helpen van niet in moeilijkheden verkerende binnenlandse
zilverproducenten, was er nog een liefdadig oogmerk - China "helpen",
een plan dat al enkele jaren in de maak was. Zoals Steve Hanke opmerkte:
"... China was op de zilver-standaard.
Zilverbelangen beweerde dat hogere zilverprijzen - die een opwaardering van de
yuan ten opzichte van de Amerikaanse dollar met zich mee zouden brengen - de
Chinezen ten goede zouden komen door hun koopkracht te vergroten. Zoals een
speciale commissie van de Senaat van de VS in 1932 rapporteerde:
"Zilver is de
maatstaf van hun rijkdom en koopkracht; het dient als reserve, hun
bankrekening. Dit is rijkdom die deze volkeren in staat stelt onze
exportproducten te kopen."
Tot die tijd hanteerde China al honderden jaren een zilveren standaard voor zijn munteenheid,
de enige munteenheid ter wereld die volledig werd ondersteund door edelmetaal,
en die verantwoordelijk was voor het creëren van een solide en stabiele
economische basis. Om die reden wist
China volledig te ontsnappen aan de Grote Depressie die de rest van de
wereld teisterde. De Amerikaanse zilverpolitiek bracht natuurlijk een
vernietigende klap toe aan deze eeuwenoude stabiliteit, omdat de Amerikanen geen zilver kochten van het
buitenland op de open markt, maar alleen in China via de Amerikaanse banken
zoals Citibank, Morgan en Chase. Deze Amerikaanse agenten boden de Chinezen
driemaal de marktprijs voor hun zilver, wat natuurlijk resulteerde in een
stroom van zilver die deze banken binnenstroomde en van daaruit naar de VS
verscheept werd.
Het eerste effect was natuurlijk dat de wisselkoers tussen de Amerikaanse dollar
en de Chinese munt instortte. De hoge zilverprijs maakte de import
inderdaad goedkoper, maar de export van het land stortte volledig in en het BBP
kelderde vrijwel onmiddellijk met ongeveer 25%. Het tweede resultaat was dat de
stroom zilver die de Amerikaanse banken aantrokken, onmiddellijk uit China werd
verscheept, waardoor uiteindelijk de
zilverstandaard als ruggesteun voor China's munt werd vernietigd, wat China's
financiële systeem vernietigde en de economie in chaos achterliet. Er
volgde een massale deflatie die de landbouwsector verwoestte en miljoenen
boeren en boerinnen plotseling berooid achterliet. Erger nog, de meeste
bedrijven hadden schulden in zilver die nu moesten worden terugbetaald tegen
drie keer de prijs; natuurlijk had geen enkel bedrijf de cash flow om aan
dergelijke verplichtingen te voldoen en ontelbare tienduizenden gingen
failliet, waardoor de banenmarkt instortte. China's totale financiële systeem stond ook op instorten, waardoor
China plotseling midden in de Grote Depressie belandde en tientallen jaren van pijnlijke inspanningen om de natie weer op te
bouwen na een eeuw of meer van plundering door het Westen, teniet werden
gedaan. Op dat moment had China geen andere keuze dan de zilverstandaard op te
geven en een papieren munt in te voeren.
China probeerde natuurlijk om strenge exportcontroles
op zilver in te voeren, maar deze waren grotendeels onsuccesvol omdat het
meeste zilver uit China werd gesmokkeld via de Amerikaanse banken - Citibank,
J.P. Morgan en Chase - die immuun waren voor de Chinese exportregels en die de
beschikking hadden over de diensten van het Amerikaanse leger met zijn
oorlogsschepen om zilver uit China te transporteren zonder effectief te worden
aangepakt.
Hanke weer:
"In een poging om verlichting te krijgen van de
economische problemen die het Amerikaanse zilverbeleid met zich meebracht,
probeerde China wijzigingen aan te brengen in het zilveraankoopprogramma van
het Amerikaanse ministerie van Financiën. Maar de verzoeken waren aan
dovemansoren gericht. Na vele ontwijkende antwoorden gaf de regering Roosevelt
uiteindelijk op 12 oktober 1934 te kennen dat zij slechts een door het
Amerikaanse Congres opgelegd beleid uitvoerde. De dingen werkten niet zoals
Washington had geadverteerd. Het werkte echter wel zoals "gepland".
Terwijl de dollarprijs van zilver omhoog schoot, steeg de yuan ten opzichte van
de dollar. Het gevolg was dat China in de klauwen van de Grote Depressie werd geworpen.
Een meelevende auteur schreef: "Wat een
economische dwaasheid - en gebrek aan staatsmanschap, zou je kunnen zeggen -
was het om prioriteit te geven aan het welzijn van 5.000 mensen
[zilverproducenten] ten koste van het Amerikaanse publiek en de 450 miljoen Chinezen
die niets deden om deze ellende uit te lokken. Onnodig te zeggen, de zilver
aankoop wetsvoorstel was slechte economie. Maar het was ook slechte politiek.
De schade die het veroorzaakte reikte veel verder dan de economische sfeer. Het
spoot over in de VS-China betrekkingen." Lovenswaardige sentimenten, maar
nogal naïef.
Dus wie heeft er
gewonnen? De Amerikaanse banken en de cabal van Europese Joodse bankiers die
het Witte Huis en de wereldeconomie beheersten. De Chinese economie groeide en het land werd sterker
dan de bankiers konden tegenhouden, dus moest er iets gedaan worden om de
inkomensongelijkheid tussen het rijk en de boeren in stand te houden. De hoofdprijs was de permanente
vernietiging van China's zilvermunt en de vertraging van China's economische
vooruitgang met misschien wel twintig jaar. De zilverproducenten in de VS
profiteerden korte tijd, maar het Amerikaanse volk verloor zwaar toen hun
regering (op aandringen van de buitenlandse FED en haar Europese joodse
bankiers) miljarden dollars verspilde om de economie van China te laten
instorten in plaats van die van Amerika weer op te bouwen, waarbij dit beleid
de depressie waarschijnlijk met jaren verlengde. Misschien was het enige goede
resultaat dat dit fiasco in belangrijke mate bijdroeg tot de ineenstorting van
het vertrouwen van het publiek in Chiang Kai-Shek en zijn door de VS gesteunde
Nationalistische regering, waardoor de weg werd vrijgemaakt voor Mao om de
macht over te nemen en alle buitenlanders (en de Joden) uit China te verdrijven.
Ik vind het verontrustend dat zelfs vandaag de dag het
standaardverhaal in alle Amerikaanse geschiedenis- en economieboeken begint
met: "Hoewel de Silver Purchase Act in de eerste plaats bedoeld was als
een programma ter ondersteuning van de zilverproducenten in de Verenigde Staten
..."
Om dit in een breder verband te plaatsen: Chiang
Kai-Shek's Nationalistische regering had in deze periode nog steeds de touwtjes
in handen in China, met zware steun van de regering en het leger van de VS, en
terwijl de regering van de VS bezig was de Chinese economie van buitenaf te
vernietigen, hielp de in Amerika opgeleide en loyale T.V. Soong Chiang China
van binnenuit te vernietigen. Ik betwijfel eerlijk gezegd of Chiang veel
verstand had van economie of iets anders, maar Soong was briljant en onder zijn
leiding slaagde Chiang er snel in alle Chinese banken te nationaliseren en de
regering bijna geheel op schulden te laten draaien, waardoor de economie in het
slop raakte.
En het was Soong die in 1928 de "Staatsbank van
de Republiek China" oprichtte, een nieuwe (Joodse) Chinese Centrale Bank
in buitenlandse handen, naar het voorbeeld van de Amerikaanse FED. Het was ook
Soong die het Amerikaanse programma voor de aankoop van zilver bevorderde, die
vervolgens een papieren munteenheid invoerde, en alle Chinezen dwong hun zilver
af te staan aan Chiang's nieuwe Centrale Bank - een bank die, heel handig, was
vrijgesteld van beperkingen op de export van zilver. Men zou kunnen concluderen
dat zowel Chiang als Soong betrokken waren bij de export van het zilver van hun
eigen land naar de VS, geheel in overeenstemming met het Zionistische plan voor
China.
Het was dit
partnerschap dat uiteindelijk de ondergang van Chiang's regering bezegelde,
terwijl het China bijna vernietigde in het proces. Maar nogmaals, het was dit
dat de weg vrijmaakte voor Mao om overweldigende steun te verwerven en de controle
over het land van de Amerikanen en de Joodse bankiers af te nemen en het terug
in handen van het Chinese volk te leggen.
De Eerste Wereldoorlog maakte een definitief einde aan
de opiumhandel en de ontvoering van Chinezen voor de slavenhandel, die beide
werden bedreven door dezelfde Joodse families in China - de Rothschild,
Sassoon, Kadoorie, Hartung en anderen, en deze poging waarbij T. V. Soong werd
gebruikt als een interne agent in een door de VS gecontroleerde Chinese
regering, was hun laatste poging om de gehele overgebleven rijkdom van China te
plunderen. Het werd gedaan samen en in samenwerking met Citibank, J. P. Morgan
en andere Joodse banken, om de Chinese regering en alle Chinese burgers te
ontdoen van hun gehele voorraad van zowel goud als zilver. Ze waren er bijna in
geslaagd. Als Mao Zedong niet was opgestaan, zou China nu een poel van ellende
zijn.
Ik zou daaraan willen toevoegen dat Soong briljant
genoeg was om precies te begrijpen wat er aan de hand was, en bekwaam genoeg om
het te stoppen als hij dat had gewild. Ik heb Soong niet volledig onderzocht,
maar alles wijst erop dat hij een
Joods-Amerikaanse agent was, een soort Chinese Zionist, die binnenskamers
werkte. De man was zeker niet zo dom dat hij niet begreep wat de gevolgen
van zijn eigen daden waren toen hij Chiang hielp met het invoeren van een
fiatmunt en een verzameling failliete nationale banken die hun toevlucht namen
tot het drukken van geld als vervanging voor inkomsten.
Door de plundering
van het grootste deel van China's zilver tegen driemaal de marktwaarde, moest
Chiang's Nationalistische regering zoveel geld drukken dat het geld met een
factor van meer dan 1000 in waarde verminderde, hetgeen resulteerde in een
verwoestende hyperinflatie, alles onder het toeziend oog van Soong. Het was zo
erg dat de drukpersen van de regering niet in staat waren het noodzakelijke
tempo aan te houden, en Chinees geld werd in Engeland gedrukt en over de
Himalaya naar China gevlogen in C-47 vliegtuigen van het Amerikaanse leger.
Om niet onbesproken te blijven, de VS probeerde iets
soortgelijks in de periode na 2005, en produceerde een decennium lang een bijna
overweldigende hoeveelheid mediabelangstelling en politieke druk om een nieuwe
massale opwaardering van de RMB af te dwingen, op de frauduleuze basis dat de
Chinese munt "ten minste 25 tot 40% ondergewaardeerd" was. Als China
aan deze druk had toegegeven, zou het land in de diepte van een zoveelste zware
depressie zijn gestort - wat ook het plan was.
Notes
[1] https://www.cato.org/publications/commentary/americas-plan-destabilize-china
[2]https://en.wikipedia.org/wiki/Executive_Order_6814
*
Het volledige werk van Romanoff is vertaald in 32
talen en geplaatst op meer dan 150 buitenlandse nieuws- en beleidswebsites in
meer dan 30 landen, en op meer dan 100 Engelstalige platforms. Larry Romanoff,
een gepensioneerd managementconsultant en ondernemer, heeft verantwoordelijke
leidinggevende functies bekleed bij internationale adviesbureaus en was
eigenaar van een internationaal import-exportbedrijf. Hij was gastprofessor aan
de Shanghai Fudan University, waar hij casestudies over internationale zaken
doceerde aan gevorderde EMBA-klassen. De heer Romanoff woont in Shanghai en
schrijft momenteel een reeks van tien boeken over China en het Westen. Hij
heeft bijgedragen aan de nieuwe bloemlezing van Cynthia McKinney, ‘When China Sneezes’ met het tweede hoofdstuk, 'Dealing with Demons'.
Zijn volledige archief kan worden geraadpleegd op:
https://www.moonofshanghai.com/
en http://www.bluemoonofshanghai.com/
Hij is bereikbaar via e-mail: 2186604556@qq.com
Copyright © Larry Romanoff, Moon of Shanghai, Blue Moon of Shanghai, 2021
