Door Larry
Romanoff, 2 December 2019
Nederlandse vertaling: Martien
CHINEES ENGELS NEDERLANDS
PORTUGEES SPAANS
Er zijn gevallen waarin de
Amerikanen een lijst willen publiceren die hun aangeboren morele superioriteit
over de rest van de wereld aantoont, maar zij aarzelen omdat de leugens zelfs
voor hen te groot zijn en hen zouden blootstellen aan onbeperkte spot.
In dergelijke gevallen laten
zij een vriend het werk voor hen doen, vertrouwend op een hooggewaardeerde
referentie van een derde partij in een poging de hypocrisie smakelijker te
maken. In dit geval hebben zij een beroep gedaan op de zogenaamde
"Intelligence Unit" van het tijdschrift Economist om een lijst op te
stellen van de veiligste steden ter wereld. De resultaten zouden zelfs u moeten
verbazen, met plaatsen als Chicago, Washington, New York en Los Angeles die
helemaal bovenaan staan. (1)
De methodologie was op zijn
zachtst gezegd vernieuwend. Voor de meesten van ons is een veilige stad een
stad waar we veilig zijn; dat betekent persoonlijke veiligheid, met weinig of
geen kans om de normale gebeurtenissen van het dagelijks leven in Amerika mee
te maken, zoals overvallen, moord, verkrachting, neergestoken worden, erin
geluisd worden door de FBI, of doodgeschoten worden door de politie.
Maar Amerikaanse steden kunnen niet concurreren met deze maatstaven en hebben daarom, met de hulp van hun vrienden in het Verenigd Koninkrijk, nieuwe maatstaven ontworpen in vier categorieën, namelijk digitale veiligheid, gezondheidsveiligheid, veiligheid van de infrastructuur en persoonlijke veiligheid, die elk 25% van de totale rangschikking krijgen toegewezen. Dus nu wordt neergeschoten worden door de politie in New York of neergestoken worden door een van de 400.000 overvallers in Chicago of Washington even belangrijk als het verliezen van je creditcard of struikelen op de stoep. Laten we eens een snelle blik werpen.
Digitale veiligheid in verband met de
"cyberveiligheids-teams" van een stad, wat dat ook moge betekenen,
waarschijnlijk de mate waarin de NSA alles registreert wat u zegt, en,
interessant, de "frequentie van identiteitsdiefstal". Wist u
trouwens dat Londen één CCTV-camera heeft voor elke zes burgers, en dat de VS
snel dezelfde kant op gaat? Veiligheid van de gezondheidszorg was gebaseerd
op zaken als het aantal ziekenhuisbedden, de levensverwachting in een land en
het aantal gevallen van kanker. Dan was er de veiligheid van de
infrastructuur, gebaseerd op zaken als de kwaliteit van wegen, bruggen en
dammen, en het "aantal doden door natuurrampen". En ten slotte was er
de persoonlijke veiligheid, gebaseerd op een aantal gerapporteerde
misdaden.
Dus hoe kunnen Amerikaanse
steden, in het bijzonder die vier die hierboven zijn genoemd, in de buurt komen
van de top van een lijst van veilige plaatsen om op aarde te zijn? De VS zou
waarschijnlijk bovenaan de lijst staan voor het bespioneren van haar burgers,
daar valt niet over te twisten, maar "cyber-security"? Dit moet bijna
wel een grap zijn. De VS is bij uitstek 's werelds leider in het gehackt worden
door bijna iedereen, bijna overal. Het leger, de CIA, de banken, de
creditcardmaatschappijen, kredietinformatiebureaus, detail-handelaren als
Wal-Mart en Target, Sony Pictures, Facebook, Twitter, grote multinationals,
zijn wekelijks in het nieuws omdat hun gegevens voor de zoveelste keer zijn
gehackt en de persoonlijke informatie van tientallen miljoenen Amerikanen
over het hele internet is uitgesmeerd. Identiteits-diefstal is in Amerika
geboren, en in geen enkel ander land, lezen we zo regelmatig, gebeurt dit op
zo'n grote schaal. Waar zouden we in de VS enig bewijs van veiligheid in de
cyberwereld kunnen vinden? Nergens, maar de Amerikanen staan toch aan de top.
Gezondheidsbeveiliging. In Amerika? De Amerikaanse
gezondheidszorg staat bekend als de slechtste ter wereld, tenzij je rijk bent.
Het aantal ziekenhuisbedden is van weinig belang als
iedereen op de parkeerplaats sterft omdat ze zich geen gezondheidszorg kunnen veroorloven.
De VS heeft een van de laagste levensverwachtingen en
hoogste kindersterftecijfers van alle ontwikkelde landen en ook van veel
zogenaamde ontwikkelingslanden. Met uitzondering van plaatsen als Irak,
Libië en Servië, die overspoeld zijn met radioactief afval van
artilleriemunitie, zijn de VS een van de wereldleiders wat het aantal
gevallen van kanker betreft.
De veiligheid van de
infrastructuur is nog erger. Het zijn de VS - en alleen de VS - waar bruggen in
rivieren instorten, waar hele snelwegsystemen lijden onder decennia van
verwaarlozing en volledig moeten worden afgebroken en herbouwd, maar niet
kunnen worden herbouwd omdat het land geen geld meer heeft.
Het zijn de VS waar dammen
het met een angstaanjagende regelmaat begeven; het laatste jaar waren er meer
dan 1000 "damincidenten" waarbij een dam dreigde te bezwijken en in
te storten Amerikaanse luchthavens, spoorwegen en andere infrastructuur in
Amerika kwamen op de vijfde plaats in een vergelijking met Guatemala, Angola,
Kirgizstan en Nauru. Waar is de veiligheid in dit alles?
Dan hadden we persoonlijke
veiligheid. The Economist vertelde ons dat "Hoge niveaus van betrokkenheid
van de politie ... zijn instrumenteel voor de veiligheid". Nou, niet in
Amerika, dat is niet zo. In feite, hoe hoger het niveau van " politie
betrokkenheid" in de VS, hoe groter de kans dat je wordt doodgeschoten. Of
gewurgd. En wat betreft gerapporteerde misdaden, Chicago, Washington DC,
Detroit, zijn de moordhoofdsteden van de wereld, waarvan vele afkomstig
zijn van de politie. De hele South Side van Chicago is een plek waar niemand
heen gaat tenzij ze vermoord willen worden, maar deze stad staat bijna bovenaan
in de Economist's lijst van 's werelds veiligste steden. De hele staf van de
Economist moet lijm hebben gesnoven bij het schrijven van hun rapport.
Maar zelfs deze innovatieve
metriek vergde aanpassing en bijstelling om Amerikaanse steden zelfs maar in de
top 5.000 van veiligste plaatsen te krijgen. De zogenaamde onderzoekers voegden
een indicatie van hun mentaliteit toe door te verklaren dat "Statistisch
veilig zijn niet hetzelfde is als je veilig voelen". Ik kan me hier niet
voorstellen wat deze mensen dachten.
En zo komen we bij China, een land dat bekend staat om
zijn lage misdaadcijfers en zeer hoge mate van persoonlijke veiligheid. Ik heb door bijna elk deel
van dit land gereisd, van de grootste steden tot het platteland, overdag en 's
nachts, alleen en met gezelschap, en in 15 jaar kan ik in alle eerlijkheid
zeggen dat ik me nooit ook maar de geringste zorg heb gemaakt over mijn
persoonlijke veiligheid, sterker nog, dat die gedachte nooit in me opkwam.
Steden als Sjanghai en Peking zijn in alle opzichten
koplopers op het gebied van persoonlijke veiligheid. Maar China kwam nauwelijks
voor in de hele lange lijst, en meestal alleen met snotterige verwijzingen als
"China heeft een gemengde reputatie op het gebied van de veiligheid van
alles, van gebouwen tot spoorwegsystemen. In 2011, bijvoorbeeld, crashte een
hogesnelheidstrein in Wenzhou". De VS heeft honderden spoorwegongevallen,
maar deze worden niet genoemd. De infrastructuur van China is meestal nieuw en
goed onderhouden, de gezondheidszorg is van zeer hoge kwaliteit, het land heeft
geen tekort aan ziekenhuisbedden, en de levensverwachting is hoger dan die van
de VS, maar kreeg toch een nul.
Natuurlijk werd dit rapport
online door veel mensen genadeloos bespot en belachelijk gemaakt, waarbij
sommigen vroegen: "Waar kan ik iets bestellen van wat de
"inlichtingen-eenheid" rookt?", terwijl anderen opmerkten dat
"Chicago, Los Angeles en Washington DC. Drie moordhoofdsteden in de top
20."
Anderen schreven gewoon
"Wat een hoop onzin."
Toch moeten we de Economist
nageven dat het zijn best heeft gedaan om zijn Amerikaanse vrienden te helpen
in een tijd van nood. Zij gingen zelfs zo ver dat zij de Amerikanen
aanmoedigden door hen te vertellen dat zij zich echt veiliger zouden moeten
voelen dan zij doen omdat - op basis van deze dwaze, irrelevante statistieken -
hun steden veilig zijn.
Maar de mensen van The
Economist waren ten minste zo verstandig om te beseffen dat veel Amerikanen zo
onwetend zijn dat ze geloven wat ze lezen, en dat ze op basis van dat geloof
hun onmiddellijke ondergang tegemoet zouden kunnen zien. Dus aan het eind van
het rapport: "The Economist Intelligence Unit Ltd. kan geen enkele
verantwoordelijkheid of aansprakelijkheid aanvaarden voor het vertrouwen van
wie dan ook in dit rapport of in de informatie, meningen of conclusies die in
dit rapport staan. Het is niet moeilijk te begrijpen waarom.
Het is misschien waar dat
maar heel weinig mensen in de meeste westerse landen, maar vooral in
Noord-Amerika, enig begrip hebben van het leven in een veilig land. Hier volgen
drie voorbeelden, twee uit mijn persoonlijke ervaring, het andere verteld door
een vriend.
1. Ik liep in Monte Carlo met een politieagent te praten toen we
voor een duur flatgebouw een Rolls-Royce cabriolet zagen staan met het dak
open, de sleutels in het contact en de motor aan, en op de stoel een soort
diamanten halsketting. De politieman zei dat hij de vrouw kende van wie de auto
was en omdat we het over veiligheid hadden gehad, gaf hij dit korte commentaar:
"Ze is waarschijnlijk
naar boven gegaan naar haar appartement, is haar auto vergeten en is gaan
slapen. Maar als ze 's morgens buitenkomt, staat haar auto er nog, met
draaiende motor, en haar diamanten ketting ligt nog op de stoel waar ze hem
heeft achtergelaten."
2. China is in sommige opzichten nog steeds een cash-maatschappij, die cheques en kaarten heeft omzeild voor betalingen per mobiele telefoon, maar die verrassend genoeg nog steeds biljetten gebruikt voor vele grote transacties. In elke stad in China zien we dagelijks mensen in de rij staan bij een geldautomaat, geduldig wachtend terwijl één persoon enorme bundels biljetten in de machine stopt, 10.000 RMB per keer, de stapel biljetten vaak meer dan 50.000 US dollar. Dit is zo'n alledaagse transactie dat ze door iedereen volledig wordt genegeerd. In elke stad in Noord-Amerika smeekt dit om een overval, maar ik heb nog nooit gehoord dat zoiets in China is gebeurd.
3. Een kennis van mij in Tokio wachtte op een vriend in een
treinstation op ongeveer 100 meter van haar kantoor toen zij zich enkele
belangrijke papieren herinnerde die zij nodig had. Haar kantoor zou binnen een
paar minuten gesloten zijn, maar de trein zou ook binnen een paar minuten
arriveren. Wat moest ze doen? Op een bankje net buiten de uitgang van het
station liet zij haar tas achter, wetende dat haar vriendin die zou herkennen,
en keerde terug naar haar kantoor om haar papieren op te halen. Dit was haar
tas - met haar portemonnee, paspoort, geld, creditcards. Toen zij terugkeerde
naar het station, zat haar vriendin op het bankje naast haar tas op haar te
wachten. Diefstal is onbekend in Japan, en zelfs in de grootste steden maken
ouders zich geen zorgen over hun kinderen die 's avonds laat buiten zijn.
*
De geschriften van
de Mr. Romanoff zijn
vertaald in 32 talen en zijn artikelen zijn gepubliceerd op meerdan 150 nieuws-
en politieke websites in meerdan 30 landen, alsmede op meer dan 100 Engelstalige
platforms. Larry Romanoff is management consultant en gepensioneerd ondernemer.
Hij heeft leiding
gevende functies bekleed in internationale adviesbureausen was eigenaar van een
internationaal import/export bedrijf. Hij was gast professor aan de Fudan
Universiteit in Shanghai, waar hij casestudies over internationale zaken
presenteerde aan EMBA-klassen. De heer Romanoff woont in Shanghai en schrijft
momenteel een serie van tien boeken die in het algemeen betrekking hebben op
China en het Westen. Hij is auteur van Cynthia McKinney’s nieuwe bloemlezing
When China Sneezes (Ch. 2 – Dealing
with Demons).
Zijn volledige
archief is te zien op:
https://www.moonofshanghai.com/ and http://www.bluemoonofshanghai.com/
Hij kan worden gecontacteerd op: 2186604556@qq.com
Copyright © Larry Romanoff, Moon of Shanghai, Blue Moon of
Shanghai, 2021
