上海的月亮: NL -- LARRY ROMANOFF — Citibank- De Grote Goudroof

LARRY ROMANOFF • 11 AUGUSTUS 2020

Nederlandse vertaling: Martien

CHINESE ENGLISH NEDERLANDS PORTUGUESE SPANISH

In haar promoties in China beroemt Citibank zich erop in 1902 in China te zijn opgericht, en getuigt zij van haar toewijding aan China door een foto te tonen van wat valuta die in China is uitgegeven door de National City Bank of New York. Maar vanaf 1902 tot de aarzelende terugkeer van Citi in het Chinese Shenzhen aan het eind van de jaren tachtig, is er niets. In het bijzonder is er geen informatie over de activiteiten van Citi in deze periode, anders dan de namen van een dozijn steden met filialen en een gedempte verklaring dat Citibank China verliet "vanwege de oorlog". Tijdens die periode hebben we alleen stilte. Niet alleen stilte, maar een vreemd gebrek aan het geschreven woord. In feite is het Internet, althans die delen die kunnen worden gecontroleerd, volledig gezuiverd. Volgens de media en de historische archieven van de hele wereld heeft de Citibank in China niet bestaan van 1902 tot 1949, met andere woorden van de dag van haar aankomst tot de dag van haar vertrek. We zullen spoedig leren waarom.

Begin 1900 gaven de centrale banken van de regeringen in de meeste landen geen geld uit, maar lieten zij dit over aan de verschillende gecharterde banken, die elk onbeperkte hoeveelheden geld mochten uitgeven, op voorwaarde dat zij voldoende rugdekking in goud of zilver hadden om overeen te komen met de hoeveelheid papiergeld die zij drukten. En in veel landen circuleerden de papieren munten van veel banken gelijktijdig en waren ze vrij inwisselbaar, geaccepteerd als contant geld op basis van de zekerheid van een rugdekking van edelmetaal. Dit was ook het geval in China, waar zowel Chinese als buitenlandse banken hun eigen versie van papiergeld uitgaven.

In het geval van Citibank, of juister gezegd, de National City Bank of New York, werd toestemming verleend om filialen te openen in Shanghai en papiergeld uit te geven op basis van de eis van edelmetaal als rugdekking, een eis waaraan Citi voldeed. [1] Maar toen de controle ontbrak door de aanwezigheid van Japan en de ontwrichtende inmenging in China door de Westerse mogendheden, werd Citi ambitieus en breidde zijn filialennetwerk uit tot veertien verschillende steden - zonder toestemming - en begon in al deze steden onbeperkte hoeveelheden papiergeld uit te geven, maar zonder de onderliggende waarden van goud of zilver. Citi stond op dat moment op de rand van bankroet en had geen verdere activa om toe te zeggen, dus begon de bank gewoon met het drukken en uitgeven van totaal ongesteund Chinees geld, in de veronderstelling dat het door de bevolking zou worden geaccepteerd. [2] Dit was echt "kofferbankieren", aangezien dit gewoon illegale lege banken waren zonder activa en zonder bewijs van geregistreerd kapitaal. Ik kon geen definitieve gegevens vinden over het totale bedrag aan valse valuta dat Citi heeft uitgegeven, maar het zal zeker in de tientallen miljarden dollars hebben gelopen, hetgeen sterk heeft bijgedragen tot de inflatie in China en enorme criminele winsten voor de bank heeft opgeleverd.

Maar er was veel meer, de eigenaars van Citibank hebben misschien wel de grootste frauduleuze diefstal in de 5000-jarige geschiedenis van China beraamd en gepleegd. Citi was niet tevreden met de winst uit de verkoop van papiergeld en bedacht daarom een plan om het goud van Chinese huishoudens te plunderen, goud dat door de meeste burgers werd aangehouden als een traditionele vorm van sparen. De bank begon een breed opgezette campagne om alle Chinezen aan te moedigen hun goudstaven naar Citibank te brengen voor opslag in de kluizen van de bank, onder het voorwendsel van veiligheid, waarbij alle burgers papieren goudcertificaten kregen als bewijs van hun deposito's, certificaten die op elk moment konden worden ingewisseld voor het eigenlijke goud. [3] De Chinese regering heeft alles in het werk gesteld om haar burgers ervan te weerhouden aan dit programma deel te nemen, aangezien het reeds overduidelijk was dat de buitenlanders niet te vertrouwen waren.

Helaas negeerden veel Chinezen deze waarschuwingen en gaven hun goudstaven in vertrouwen in bewaring bij de National City Bank van New York. Maar op een dag, toen de kluizen overvol waren en het handschrift aan de wand stond, veranderden onze bankiers van gedachten. Ze brachten al dat goud over van hun kluizen naar Amerikaanse militaire schepen en stuurden het terug naar New York. Toen sloot Citibank gewoon haar deuren, zei "Tot ziens, China", en keerde terug naar huis. Uit rapporten die ik heb gezien, kwam dat goud uiteindelijk terecht bij de US FED. U herinnert zich wellicht dat de FED in de jaren zeventig plotseling en zonder enige provocatie besloot al haar goudvoorraden om te smelten en om te zetten in staven van verschillende vorm.

De ambtenaren van de FED hebben nooit kunnen uitleggen waarom zo'n dure en verreikende onderneming nodig was, maar een voor de hand liggend resultaat zou zijn dat de oorspronkelijke markeringen op al die staven voor altijd zouden worden vernietigd, waardoor elke toekomstige aanspraak op eigendom zou worden voorkomen.

Interessant is dat het Japanse bezettingsleger deze in de New York Times gerapporteerde reeks gebeurte-nissen kon bevestigen: zij vermoedden het proces en maakten er een gewoonte van Amerikaanse oorlogsschepen vóór hun vertrek uit Sjanghai te inspecteren, en in meer dan één geval gaven zij de Amerikanen opdracht het goud te lossen, waarvan een deel kennelijk aan de Morgan- en Chase-banken "toebehoorde". Maar het lijkt erop dat het grootste deel wist te ontsnappen, en het totaal liep zeker weer in de tientallen miljarden dollars - en dit was in de jaren 1940. Gezien de bewezen zaken en de gematigde schattingen van de restanten, is het overduidelijk dat Citibank veel meer schuldig is aan Chinese burgers dan de volledige kapitaalwaarde van de bank vandaag.

Volgens berichten over het tijdstip van de ontruiming van Citi brachten veel mensen hun goudcertificaten naar het filiaal van de bank in Sjanghai om ze in te wisselen, maar werden zij tegengehouden door het personeel en vonden zij borden waarop stond dat alle Citibank-zaken waren afgehandeld en burgers zich tot de Bank van China moesten wenden. Later bleek dat Citi zich al lang aan het voorbereiden was op zijn terugtrekking uit China, vrijwel geen enkel bewijsmateriaal in zijn kantoren had achtergelaten en alle bewijsmateriaal van alle gebeurtenissen in zijn meer dan 40 jaar durende criminele geschiedenis in China had verwijderd of vernietigd. Uit de geschiedschrijving blijkt ook dat Citibank in deze periode in wanhopige omstandigheden verkeerde, nadat zij haar activa in Cuba en Zuid-Amerika, in Rusland na de revolutie, in de VS tijdens de depressie had verloren, en op de rand van het faillissement stond. In verschillende boeken wordt naar deze periode verwezen, in een door de Harvard Universiteit gepubliceerd boek (4) (5) wordt gesteld dat de wonderbaarlijke ontwikkeling van Citibank volledig te danken was aan haar "snelle verwerving van activa" in China, waarbij sommige auteurs de activa van Citi in China op ongeveer 30 miljard yuan in Noord-China en nog eens meer dan 10 miljard in het Zuiden documenteren, waarbij deze "verworven activa" naar de VS werden overgebracht.

Natuurlijk zijn er ook nu nog veel Chinezen met al hun intacte historische documentatie die hun goud van Citibank willen terugkrijgen. Veel groepen Chinezen hebben advocaten ingehuurd in zowel China als de VS in een poging om hun gedocumenteerde claims voor te leggen aan verschillende rechtbanken en, net zo natuurlijk, doet Citibank alles wat in haar macht ligt om te voorkomen dat dergelijke claims worden gehoord in een rechtbank waar dan ook. In China voert Citi als verweer aan dat zij als een andere juridische entiteit - de National City Bank of New York - opereerde en daarom in China niet kan worden vervolgd aangezien die entiteit niet meer bestaat. In de VS zou vervolging echter wel toelaatbaar zijn, aangezien Citi wordt beschouwd als de juridische afstammeling van die vroegere bank. Eén groep in het bijzonder presenteerde al het bewijsmateriaal om een vordering van $250 miljoen tegen Citibank te documenteren. Uiteindelijk stemde een rechtbank in New York ermee in de zaak van deze Chinese eisers toe te laten en te horen, met de vreemde bepaling dat elke eiser persoonlijk voor de rechtbank van de VS zou moeten verschijnen om zijn getuigenis af te leggen. [6] [7] [8] [9]

Tot dusver geen probleem. [10] Maar toen deze Chinese eisers de Amerikaanse consulaten in China bezochten om hun reisvisa te verkrijgen, weigerde het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken een van de aanvragen te aanvaarden en weigerde alle reisvisa naar de VS. De Amerikanen weigerden een verklaring te geven, maar die hebben we ook niet echt nodig, of wel? Geen reisvisum, geen persoonlijke verschijning in een Amerikaanse rechtszaal, geen rechtszaak, geen terugbetaling van miljarden aan goud door Citibank. Het was niet nuttig of gewaardeerd toen ambtenaren van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken de spot dreven met deze Chinese eisers door hen te vertellen dat zij "hun vorderingen in China moesten indienen", terwijl zij heel goed wisten dat dit niet mogelijk was. Niet veel aan te doen, maar laten we geen verhalen meer horen over de onafhankelijkheid van de Amerikaanse rechterlijke macht, of ideologische verhalen over de rechtsstaat. Natuurlijk zeiden zelfs Amerikaanse advocaten dat de acties van het Amerikaanse consulaat in Shenyang (door de visa te weigeren) illegaal waren, maar in China hebben zij diplomatieke onschendbaarheid en kunnen zij niet worden aangeklaagd of ge-dwongen om voor een rechtbank te verschijnen.

Er waren nog andere slordige complicaties. Eén eiser, Shao Lianhua, ondervond ernstige moeilijkheden bij het vinden van een Amerikaanse advocaat om zijn zaak te behartigen; hij beweerde dat Amerikaanse advocaten zijn partij met minachting behandelden en openlijk verklaarden dat zij geen Chinezen zouden bijstaan om geld uit de VS los te krijgen. Op een bepaald moment, toen Shao in een hotel in Los Angeles verbleef, kwamen twee zwaarbewapende politieagenten zijn kamer binnen en eisten een huiszoeking in zijn bezittingen - volgens de Amerikaanse wet illegaal zonder huiszoekingsbevel of uitdrukkelijke toestemming van het slachtoffer, die zij geen van beide hadden. Niettemin maakte de politie duidelijk dat zij op zoek waren naar Shao's gouden certificaten die hij de volgende dag aan een rechtbank moest overhandigen. Shao had gelukkig de nodige voorzorgsmaatregelen genomen om de certificaten zo goed te verstoppen dat de politie ze niet kon vinden. Shao was echter ook niet in staat hun zoektocht te verhinderen en belde zijn advocaat, waarna de politie na lang overleg vertrok. Maar zij waren geen politie. Aan de hand van hun kaarten en foto's identificeerden de advocaten hen als geheime agenten van het Amerikaanse Ministerie van Financiën. [11] We kunnen ons terecht afvragen waarom het Amerikaanse Ministerie van Financiën, op bevel van het Witte Huis, gewapende agenten zou sturen om een illegale huiszoeking uit te voeren met als enig doel het in beslag nemen van het essentiële bewijs van Citibank's fraude.

Vele Chinezen vervolgen vandaag nog steeds Citibank voor hun goud en eisen meer en meer dat de centrale regering van China hen eindelijk bijstaat in hun onderneming, misschien door de wetten aan te passen aan die in de VS en aldus toe te staan dat Citibank in China wordt aangeklaagd. (12) (13)*

Het schrijven van Mr. Romanoff is vertaald in 32 talen en zijn artikelen zijn op meer dan 150 websites met buitenlands nieuws en politiek in meer dan 30 landen geplaatst, evenals op meer dan 100 Engelstalige platforms. Larry Romanoff is een gepensioneerd managementconsultant en zakenman. Hij heeft hogere leidinggevende functies bekleed bij internationale adviesbureaus en was eigenaar van een internationaal import-exportbedrijf. Hij was een gastprofessor aan de Fudan University in Shanghai, waar hij case studies over internationale zaken presenteerde aan senior EMBA-klassen. Mr. Romanoff woont in Shanghai en schrijft momenteel een serie van tien boeken die over het algemeen betrekking hebben op China en het Westen. Hij is een van de bijdragende auteurs aan Cynthia McKinney's nieuwe bloemlezing 'When China Sneezes'. Zijn volledige archief is te zien op

https://www.moonofshanghai.com/ en http://www.bluemoonofshanghai.com/

Hij kan worden gecontacteerd op: 2186604556@qq.com*

Voetnoten:

[1] *https://www.unz.com/wp-content/uploads/2020/08/Reference1.jpg

[2] *https://www.unz.com/wp-content/uploads/2020/08/Reference2.jpg

[3] *https://www.unz.com/wp-content/uploads/2020/08/Reference3.jpg

(4)*https://www.amazon.com/Citibank-1812-1970-Harvard-Studies-Business/dp/0674131754

(5)* https://www.goodreads.com/book/show/5545673-citibank-1812-1970

[6] *https://www.unz.com/wp-content/uploads/2020/08/Reference6.jpg

[7] *https://www.unz.com/wp-content/uploads/2020/08/Reference7.jpg

[8] *https://www.unz.com/wp-content/uploads/2020/08/Reference8.jpg

[9] *https://www.unz.com/wp-content/uploads/2020/08/Reference9.jpg