Żydowska deklaracja wojny z Niemcami – Bojkot gospodarczy
z 1933 r.
Larry Romanoff, January 28, 2023
Źródło / Source
: https://www.bluemoonofshanghai.com/politics/9962/
Tłumaczył /
Translated by: FMforLXM – (Bitomat)
CHINESE ENGLISH GERMAN POLSKI
PORTUGUESE ROMANIAN
Uwaga dla
czytelników: Część treści tego eseju została zaczerpnięta z artykułu w The
Barnes Review, styczeń/luty. 2001, s. 41-45, dr M. Raphael Johnson, asystent
redaktora TBR. Został opublikowany za zgodą w wersji cyfrowej © 2002-2019 przez
The Scriptorium. [1]
Żydzi na
przestrzeni wieków dokonywali licznych okrucieństw i zbrodni przeciwko różnym
narodom i suwerennym narodom. Oprócz wojen i rewolucji wprowadzili liczne
embarga na żywność, embarga gospodarcze, wywołali brutalne recesje gospodarcze
i wiele innych. Ten esej dotyczy jednego z takich wydarzeń, które zostało
całkowicie pogrzebane przez historię, przez żydowskich autorów, przez
żydowskich wydawców książek, należące do Żydów media głównego nurtu, i
pogrzebane tak dobrze, że być może tylko kilka osób na milion jest świadomych
jego istnienia. Jednak jest to jedna z bardziej brutalnych prób żydowskiej
kontroli nad narodem i została opisana jako „wyjątkowe wydarzenie, które
zapoczątkowało II wojnę światową”. Wydarzeniem tym była światowa wojna
ekonomiczna Żydów z Niemcami w 1933 r., która miała miejsce na długo przed
wprowadzeniem jakichkolwiek sankcji lub represji przeciwko Żydom w Niemczech.
„Wbrew powszechnemu
mitowi, Żydzi pozostawali „wolni” w Niemczech – choć podlegali prawu, które
ograniczało niektóre z ich przywilejów – przed wybuchem II wojny światowej. Jednak
mało znanym faktem jest to, że przed rozpoczęciem wojny przywódcy światowej
społeczności żydowskiej formalnie wypowiedzieli wojnę Niemcom – poza trwającym
sześć lat bojkotem gospodarczym rozpoczętym przez światową społeczność
żydowską, gdy partia nazistowska doszła do władzy w 1933 roku. W konsekwencji
formalnego wypowiedzenia wojny władze niemieckie uznały Żydów za potencjalnych
wrogich agentów. „Na długo przed tym, jak rząd Hitlera zaczął ograniczać prawa
niemieckich Żydów, przywódcy światowej społeczności żydowskiej formalnie
wypowiedzieli wojnę „nowym Niemcom”. Do dziś powszechnie (choć błędnie) uważa
się, że kiedy Adolf Hitler został mianowany kanclerzem Niemiec w styczniu 1933
roku, rząd niemiecki rozpoczął politykę mającą na celu stłumienie Żydów w
Niemczech”[2].
Tłem tego
wydarzenia było to, że Hitler – który był tylko członkiem koalicji i w żadnym
wypadku nie był „przywódcą” Niemiec w tamtym czasie – w pełni uznał, że
większość kłopotów, przed którymi stanęły Niemcy, została spowodowana przez
Żydów. Wśród nich było podżeganie do I wojny światowej przeciwko Niemcom,
klęska Niemiec w I wojnie światowej przez wcielenie USA do wojny oraz brutalne
i bezlitosne postanowienia traktatu wersalskiego. Hitler w pełni zdawał sobie
sprawę, że niemiecka hiperinflacja i towarzysząca jej poważna depresja zostały
w całości wywołane przez żydowskich bankierów w celu splądrowania Niemiec. W
tym czasie niemiecka gospodarka była w rozsypce, z bardzo wysoką stopą
bezrobocia i niewielką nadzieją na jakąkolwiek odbudowę, głównie dlatego, że
Żydzi (Rothschildowie) byli właścicielami niemieckiego banku centralnego i
kontrolowali walutę oraz znaczną część gospodarki i byli znacznie bardziej
zainteresowani grabieżą kraju niż jego odbudową. Zdając sobie z tego sprawę,
Hitler podjął kilka niezwykłych kroków. Zabił prywatny żydowski bank centralny,
eksmitował wszystkich Żydów z krajowego systemu bankowego, eksmitował
wszystkich Żydów z wysokich stanowisk rządowych i skutecznie usunął ich z
wszelkich stanowisk, na których mogliby nadal szkodzić Niemcom i zapobiegać ich
odrodzeniu jako suwerennego państwa. Historyczny zapis późniejszego „cudu
gospodarczego” Hitlera w Niemczech jest legendą, a informacje są łatwo
dostępne. W ciągu zaledwie trzech lat po usunięciu Rothschildów i Żydów z
systemu bankowego i przejęciu kontroli nad bankowością i walutą, Niemcy
osiągnęły pełne zatrudnienie, a gospodarka znów szumiała. Działania gospodarcze
Hitlera były tak skuteczne, że Roosevelt bardzo chciał skopiować jego formułę.
Co więcej, Stany Zjednoczone były pod takim
wrażeniem cudu gospodarczego Hitlera, że magazyn Time ogłosił go „Człowiekiem
Roku„. Oczywiście od tego czasu Time wyciągnął wnioski i zamieścił
zdumiewająco nienawistną diatrybę na temat tego samego człowieka, którego tak
wysoko uhonorowali, mówiąc nam teraz, że „”On nadal żyje jako symbol zła„[3]. I oczywiście Snopes
(kolejny żydowski troll Hasbary) „sprawdził fakty”[4] i
mówi nam, że jest to całkowicie fałszywe założenie, że „nominacje Time’a do
tytułu Człowieka Roku” miały oznaczać wielkość i uznanie, i były przyznawane
tylko ludziom, którzy mieli korzystny wpływ na świat. Snopes mówi nam dalej, że
„standardem Time’a dla tego tytułu było identyfikowanie osoby, która „miała
największy wpływ na wiadomości”, niezależnie od tego, czy wpływ ten był
pozytywny czy negatywny”, ale takie stanowisko stanowi niewybaczalną
nieuczciwość; „Człowiek Roku” Time’a był ogromnym zaszczytem dla
wybitnej osoby. Aby dopełnić serię żydowskich kłamstw Snopesa w tej sprawie,
mówią nam, że w tym samym numerze z 1938 roku, w którym Hitler został nazwany „Człowiekiem
Roku” Time’a, Hitler został opisany jako „największa zagrażająca siła,
przed którą stoi dziś demokratyczny, kochający wolność świat„. Myślę, że to
dobry moment, aby porzucić wszelkie złudzenia co do niezależnego i uczciwego
sprawdzania faktów.
Oczywiście Żydzi sprzeciwili się usunięciu
ich z korytarzy władzy. Zorganizowali mniej lub bardziej natychmiastową
międzynarodową konferencję w sprawie Niemiec, po której przedstawili Hitlerowi
zasadniczo dwa żądania: Jednym z nich była ponowna instalacja prywatnego banku
centralnego Rothschilda, a drugim przywrócenie wszystkich Żydów eksmitowanych
ze stanowisk politycznych lub innej władzy. Hitler stanowczo odmówił, czego
skutkiem był ogólnoświatowy bojkot Niemiec.
Było to znacznie większe i bardziej
złowieszcze przedsięwzięcie, niż się powszechnie uważa, nawet przez tych,
którzy są świadomi jego podstaw. W tamtym czasie Niemcy były w stanie
wyprodukować wystarczającą ilość żywności dla około 70% swojej populacji, co
oznaczało, że kraj musiał regularnie importować ogromne ilości żywności. A to
oczywiście wymagało dewiz – obcych walut na zakupy. Żydowski bojkot gospodarczy
był zasadniczo skierowany przeciwko niemieckiemu eksportowi, zakładając, że
jeśli eksport kraju gwałtownie spadnie, Niemcy nie będą mieli dewiz na
opłacenie importu żywności, a tym samym być może 30% Niemców powoli umrze z
głodu. I taki był plan: nie popełnijcie co do tego błędu. Zamiarem było
zagłodzenie na śmierć ogromnego odsetka ludności Niemiec. Żydzi nie
opublikowali tego zamiaru w mediach głównego nurtu, ale opublikowano go w
mniejszych czasopismach i było szeroko dyskutowane i rozumiane, że taki będzie
rezultat. Twierdzę, że argumentowanie, iż Żydzi nie mieli takich intencji,
byłoby całkowicie nieistotne i nieszczere, ponieważ niezależnie od ich
rzeczywistych intencji, byłby to nieunikniony rezultat. Gdyby eksport Niemiec
załamał się, kraj nie byłby w stanie kupować żywności, a znaczna część ludności
powoli umierałaby z głodu. Żaden inny rezultat nie był możliwy. Ponownie, nie
popełnijmy błędu: taki był zamiar i nie oszukujmy się, że Żydzi nie byli
świadomi tego wyniku. Wielokrotnie już pisałem, że poważnym błędem w sprawach
zagranicznych jest zakładanie, że ludzie nie wiedzą, co robią.
Zdjęcie z londyńskiej gazety London Daily
Express z nagłówkiem informującym o wojnie gospodarczej Żydów z Niemcami i
promującym ogólnoświatowy bojkot niemieckich towarów.
W tym czasie wielu dużych i małych sprzedawców detalicznych (w wielu krajach) było Żydami, większość dużych hurtowników należała do Żydów, podobnie jak większość dużych importerów i większość statków lub linii żeglugowych. Plan zakładał, że żadna żydowska firma jakiegokolwiek rodzaju (ani żadna nieżydowska firma, nad którą Żydzi mogliby wywierać wpływ bankowy lub inny) nie będzie handlować żadnymi niemieckimi towarami jakiegokolwiek rodzaju. Co więcej, Żydzi i banki należące do Żydów odmówiłyby finansowania jakiejkolwiek części przepływu niemieckich towarów, a żydowskie firmy ubezpieczeniowe odmówiłyby ubezpieczenia towarów lub przewożących je statków. Brokerzy odmawiali handlu akcjami niemieckich firm. Ponadto duża część ówczesnych możliwości przewozowych należała do Żydów i żaden żydowski statek nie przewoził niemieckich towarów. Tam, gdzie Żydzi nie byli właścicielami lub nie kontrolowali firm, mogli wywierać duży wpływ i presję na bankowość i finanse, na reklamę, na transport i praktycznie zmuszać nieżydowskie firmy do podporządkowania się ich życzeniom, podobnie jak robią to dzisiaj za pomocą „sankcji” i innych nacisków. Embargo miało być ogólnoświatowe i całkowite. Żydzi umieścili wiele reklam w publikacjach medialnych, niezależnie od tego, czy były one własnością żydowską, czy nie, błagając wszystkich obywateli każdego narodu o całkowity bojkot wszystkich niemieckich towarów. Jako uzasadnienie podawano okrucieństwo wobec Żydów w Niemczech, podczas gdy w rzeczywistości nic takiego nie miało miejsca. Całe uzasadnienie bojkotu opierało się na kłamstwach. Został on ponadto przedstawiony jako odwet na „nazistowskich Niemczech”, podczas gdy „naziści” nie mieli żadnej roli do odegrania w tej farsie, ale była to podstawa wszystkich ówczesnych doniesień medialnych na ten temat.
Według londyńskiego The Daily Express z 24
marca 1933 r., Żydzi rozpoczęli już bojkot przeciwko Niemcom i ich wybranemu
rządowi. Nagłówek brzmiał: „Judea wypowiada wojnę Niemcom – Żydzi całego świata
jednoczą się – bojkot niemieckich towarów – masowe demonstracje”. Artykuł
opisywał nadchodzącą „świętą wojnę” i zachęcał Żydów na całym świecie do
bojkotowania niemieckich towarów i angażowania się w masowe demonstracje
przeciwko niemieckim interesom gospodarczym. Według Expressu:
„Cały Izrael na całym świecie jednoczy się,
by wypowiedzieć Niemcom ekonomiczną i finansową wojnę. Pojawienie się swastyki
jako symbolu nowych Niemiec ożywiło stary wojenny symbol Judasza. Czternaście
milionów Żydów rozproszonych po całym świecie zwarło się ze sobą jak jeden mąż,
aby wypowiedzieć wojnę niemieckim prześladowcom swoich współwyznawców. Żydowski
hurtownik opuści swój dom, bankier swoją giełdę, kupiec swój biznes, a żebrak
swoją skromną chatę, aby przyłączyć się do świętej wojny przeciwko ludziom
Hitlera. Express stwierdził, że Niemcy „stoją teraz w obliczu międzynarodowego
bojkotu ich handlu, finansów i przemysłu….. W Londynie, Nowym Jorku, Paryżu i
Warszawie żydowscy biznesmeni jednoczą się, by wyruszyć na ekonomiczną
krucjatę”. W artykule napisano, że „na całym świecie trwają przygotowania do
zorganizowania demonstracji protestacyjnych” i poinformowano, że „stary i
zjednoczony naród Izraela formuje się z nową i nowoczesną bronią, aby stoczyć
odwieczną walkę ze swoimi prześladowcami”. To naprawdę można opisać jako
„pierwszy strzał oddany w drugiej wojnie światowej”.
W podobnym duchu żydowska gazeta Natscha
Retsch pisała:
„Wojna przeciwko Niemcom będzie
prowadzona przez wszystkie żydowskie społeczności, konferencje, kongresy… przez
każdego indywidualnego Żyda. W ten sposób wojna przeciwko Niemcom będzie
ideologicznie ożywiać i promować nasze interesy, które wymagają całkowitego
zniszczenia Niemiec. Niebezpieczeństwo dla nas, Żydów, leży w całym narodzie
niemieckim, w Niemczech jako całości, a także indywidualnie. Musi on zostać
unieszkodliwiony na zawsze…. W tej wojnie my, Żydzi, musimy wziąć udział, i to
z całą siłą i mocą, jaką mamy do dyspozycji„ [6] .
„Było to bezpośrednią odpowiedzią na to, że
niemiecki rząd ogłosił później jednodniowy bojkot żydowskich firm w Niemczech.
Rząd ogłosił, że jeśli po jednodniowym bojkocie nie będzie dalszych ataków na
Niemcy, bojkot zostanie wstrzymany. Sam Hitler odpowiedział na żydowski bojkot
i groźby w przemówieniu z 28 marca – cztery dni po pierwotnym wypowiedzeniu
wojny przez Żydów – mówiąc:
„Tak więc faktem – wygodnie pomijanym w
prawie całej historii na ten temat – jest to, że rozkaz bojkotu Hitlera z 28
marca 1933 roku był bezpośrednią odpowiedzią na wypowiedzenie wojny Niemcom
przez światowe przywództwo żydowskie zaledwie cztery dni wcześniej. Dziś rozkaz
bojkotu Hitlera jest opisywany jako nagi akt agresji, ale pełne okoliczności,
które doprowadziły do jego wydania, rzadko są opisywane nawet w najbardziej
obszernych i szczegółowych historiach „Holokaustu”. Nawet Saul Friedlander w
swoim obszernym przeglądzie niemieckiej polityki, Nazistowskie Niemcy i Żydzi,
nie wspomina o tym, że żydowskie wypowiedzenie wojny i bojkot poprzedziły
przemówienie Hitlera z 28 marca 1933 roku. Wnikliwi czytelnicy mogliby mądrze
zapytać, dlaczego Friedlander uznał ten element historii za tak nieistotny.
Prostym faktem jest to, że to zorganizowane żydostwo jako podmiot polityczny –
a nie niemiecka społeczność żydowska per se – faktycznie zainicjowało pierwszy
strzał w wojnie z Niemcami”. Reakcja Niemiec była środkiem obronnym, a nie
ofensywnym. Gdyby fakt ten był dziś powszechnie znany, rzuciłby nowe światło na
późniejsze wydarzenia, które ostatecznie doprowadziły do ogólnoświatowej
pożogi, która nastąpiła później” [7] .
„Żydowscy przywódcy nie blefowali. Bojkot
był aktem wojny nie tylko w metaforze: był środkiem, dobrze
spreparowanym, do zniszczenia Niemiec jako podmiotu politycznego, społecznego i
gospodarczego. Długoterminowym celem żydowskiego bojkotu przeciwko Niemcom
było doprowadzenie ich do bankructwa w odniesieniu do płatności reparacyjnych
nałożonych na Niemcy po I wojnie światowej oraz utrzymanie Niemiec w stanie
demilitaryzacji i bezbronności. W rzeczywistości bojkot był dość wyniszczający
dla Niemiec. Żydowscy badacze, tacy jak Edwin Black, donosili, że w odpowiedzi
na bojkot niemiecki eksport został zmniejszony o 10 procent, a wielu domagało
się zajęcia niemieckich aktywów w innych krajach.” [8]
Zdjęcie przedstawia wydanie The New York
Daily News z 1933 roku, przedstawiające zorganizowany przez Żydów 40-tysięczny
wiec protestacyjny.
„Ataki na Niemcy nie ustały. Światowe
przywództwo żydowskie stało się jeszcze bardziej wojownicze i wpadło w szał. W
Amsterdamie odbyła się Międzynarodowa Żydowska Konferencja Bojkotu
(zorganizowana przez chazarskich Żydów z londyńskiego City), której celem była
koordynacja trwającej kampanii bojkotu.
Odbyła się ona pod auspicjami samozwańczej
Światowej Żydowskiej Federacji Gospodarczej, której prezesem był słynny
nowojorski prawnik i wieloletni pośrednik polityczny, Samuel Untermeyer.
Po powrocie do Stanów Zjednoczonych po konferencji, Untermeyer wygłosił
przemówienie w radiu WABC (Nowy Jork), którego transkrypcja została wydrukowana
w The New York Times 7 sierpnia 1933 roku. Podżegające oratorium Untermeyera
wzywało do „świętej wojny” przeciwko Niemcom, twierdząc wprost, że Niemcy są
zaangażowane w plan „eksterminacji Żydów”. Powiedział (częściowo):
„Niemcy [zostały] przekształcone z
narodu kultury w istne piekło okrutnych i dzikich bestii. Jesteśmy to winni nie
tylko naszym prześladowanym braciom, ale całemu światu, aby teraz w samoobronie
zadać cios, który uwolni ludzkość od powtórzenia się tej niewiarygodnej
zniewagi…. Teraz albo nigdy wszystkie narody ziemi muszą zjednoczyć
się przeciwko… rzezi, głodowi i unicestwieniu… diabelskim torturom,
okrucieństwu i prześladowaniom, które są zadawane dzień po dniu tym mężczyznom,
kobietom i dzieciom…. Kiedy ta historia zostanie opowiedziana… świat skonfrontuje
się z obrazem tak przerażającym w swoim barbarzyńskim okrucieństwie, że piekło
wojny i rzekome belgijskie okrucieństwa bledną w porównaniu z tą diabelską,
celowo, z zimną krwią zaplanowaną i już częściowo zrealizowaną kampanią
eksterminacji dumnego, łagodnego, lojalnego, przestrzegającego prawa
narodu… Żydzi są arystokratami świata. Od niepamiętnych czasów …
widzieli swoich prześladowców przychodzących i odchodzących. Tylko oni
przetrwali. I historia się powtórzy. Następnie Untermeyer przedstawił swoim
słuchaczom całkowicie fałszywą historię okoliczności niemieckiego bojkotu i
jego początków. Ogłosił również, że Niemcy byli nastawieni na plan
„eksterminacji Żydów„.
Reżim Hitlera zapoczątkował i w diabelski
sposób realizuje swój bojkot mający na celu eksterminację Żydów, wywieszając
plakaty na żydowskich sklepach, ostrzegając Niemców przed kontaktami z nimi,
przez więzienie żydowskich sklepikarzy i paradowanie z nimi po ulicach setkami
pod strażą nazistowskich żołnierzy za jedyne przestępstwo bycia Żydami,
wyrzucając ich z zawodów, w których wielu z nich osiągnęło wybitność,
wykluczając ich dzieci ze szkół, ich mężczyzn ze związków zawodowych, zamykając
przed nimi każdą drogę utrzymania, zamykając ich w nikczemnych obozach
koncentracyjnych, głodząc i torturując bez powodu oraz uciekając się do każdej
innej możliwej formy tortur, nieludzkiej poza pojęciem, aż samobójstwo stało
się ich jedynym sposobem ucieczki, a wszystko to wyłącznie dlatego, że są
Żydami lub ich odległymi przodkami, a wszystko to w celu ich eksterminacji. „
Raczej podburzająca mowa zbudowana w
całości na zmyśleniach; „potworne porno”, z którego Żydzi stali się tak sławni
i wykorzystali to do rozpoczęcia wielu wojen, w tym dzisiejszych wojen z Rosją,
Chinami i Iranem.
Wydanie The Daily Express z Londynu z 24
marca 1933 roku opisywało, jak żydowscy przywódcy, w połączeniu z potężnymi
międzynarodowymi żydowskimi interesami finansowymi, rozpoczęli bojkot Niemiec w
wyraźnym celu sparaliżowania ich i tak już niepewnej gospodarki w nadziei na
obalenie nowego rządu. Dopiero wtedy Niemcy odpowiedziały tym samym. Tak więc,
prawdę mówiąc, to światowe przywództwo żydowskie – a nie Trzecia Rzesza –
oddało pierwszy strzał w II wojnie światowej. Wybitny nowojorski prawnik Samuel
Untermeyer był jednym z czołowych agitatorów w wojnie przeciwko Niemcom,
opisując żydowską kampanię jako nic innego jak „świętą wojnę”. Wszystko to
miało miejsce na długo przed tym, jak niemiecki rząd zaczął ograniczać prawa
niemieckich Żydów.
„Do dziś powszechnie (choć błędnie) uważa
się, że kiedy Adolf Hitler został mianowany kanclerzem Niemiec w styczniu 1933
r. prowadzenie kampanii terroru i przemocy wobec rodzimej ludności żydowskiej”.
Nic nie może być dalej od prawdy. Nawet Centralne Stowarzyszenie Żydów w
Niemczech, znane jako Verein, odrzuciło sugestię głoszoną przez przywódców
żydowskich na całym świecie, jakoby nowy niemiecki rząd celowo prowokował
powstania antyżydowskie. Verein wydał oświadczenie, że „odpowiedzialne władze
rządowe [tj. reżim hitlerowski] nie są świadome groźnej sytuacji”, mówiąc: „nie
wierzymy, że nasi niemieccy współobywatele dadzą się ponieść popełnianiu
ekscesów wobec Żydów. ” Nawet Stowarzyszenie Syjonistyczne w Niemczech
wystosowało 26 marca telegram odrzucający zarzuty stawiane rządowi niemieckiemu
jako „propagandowe”, „kłamliwe” i „sensacyjne”. Niemniej jednak siły żydowskie
wywodzące się z londyńskiego City były zdeterminowane, by kontynuować zaciekłą
propagandową kampanię nienawiści i rozpocząć wojnę ekonomiczną z Niemcami.
Wiec, który przyciągnął około 40 000 osób,
zorganizowany przez światowe żydostwo w celu bojkotu wszystkich niemieckich
towarów, mający na celu wywarcie presji na Niemcy. Zdjęcie: Larry Froeber/NY
Daily News Archive/Getty Images
Niemiecki rząd skarżył się na „kampanię
szkalowania” Niemiec i odnosił się do „ich zniekształconych i nieprawdziwych
wiadomości o prześladowaniach i torturach Żydów, wrażenia, że nie powstrzymują
się przed niczym, nawet przed kłamstwami i oszczerstwami, by walczyć z obecnym
niemieckim rządem”. Nagłówek na pierwszej stronie New York Daily News okrzyknął
masowy antyniemiecki wiec protestacyjny, który odbył się w Madison Square
Garden 27 marca 1933 roku. „Pomimo wysiłków niemieckiego rządu, aby złagodzić
napięcia i zapobiec eskalacji wyzwisk i gróźb ze strony międzynarodowych
przywódców żydowskich, wiec odbył się zgodnie z planem. Podobne wiece i marsze
protestacyjne odbywały się również w innych miastach w tym samym czasie”.
Niemiecki plakat nawołujący do bojkotu
żydowskich sklepów.
Żydzi po prostu odmówili ustąpienia i
zorganizowali jednoczesne protesty i wiece w ponad 70 miejscach w USA,
wszystkie oparte na nikczemnie fałszywych i podżegających zarzutach przeciwko
Niemcom. Żydzi nawet wtedy mieli wystarczającą siłę medialną, aby wiele z tych
antyniemieckich wieców nienawiści było transmitowanych nie tylko w całych
Stanach Zjednoczonych, ale na całym świecie. Opowieść głosiła, że „Nowe Niemcy”
były złym bytem, „wrogiem żydowskich interesów” i z tych powodów musiały zostać
pilnie „ekonomicznie uduszone”. Tylko w bezpośredniej odpowiedzi na to
niemiecki rząd ogłosił jednodniowy bojkot żydowskich firm w Niemczech,
stwierdzając, że jeśli żydowskie ataki na Niemcy ustaną, nie będzie powtórek.
Poniższe zdjęcie przedstawia niemiecki
plakat wzywający do wzajemnego bojkotu żydowskich kupców w odwecie za
ogólnoświatowy żydowski bojkot niemieckich towarów.
Plakat brzmi częściowo: „Niemieccy
towarzysze ludowi! Niemieckie gospodynie domowe! Wszyscy znacie haniebne
metody, których tak zwani „niemieccy” Żydzi za granicą używają do podżegania
przeciwko narodowi niemieckiemu i narodowemu rządowi Adolfa Hitlera. Jeśli nie
chcemy się poddać i pogrążyć w jeszcze większej nędzy, musimy się bronić.
Dlatego wzywamy was do wysłuchania apelu naszego Führera, kanclerza narodu
niemieckiego, o bojkot przeciwko Żydom i oczekujemy pełnego wsparcia każdej
osoby w tej akcji obronnej. Teksty na transparentach brzmiały: „Niemcy! Brońcie
się! Nie róbcie zakupów w żydowskich sklepach!” Inne brzmią: „Nie kupuj w
żydowskich sklepach! Nie chodzić do żydowskiego lekarza! Ale utrzymujcie
najsurowszą dyscyplinę. Nie dotykajcie nawet włosa na głowie Żyda”. Bojkot
rozpoczyna się w sobotę o 10:00 rano”.
Żydowska reklama w wydaniu The Leader Post z 1933 r., nawołująca do bojkotu niemieckich towarów.
Według s. 45 The Jewish War Veterans Story,
„bojkot został „zapoczątkowany” przez gigantyczną paradę pod patronatem J.W.V.,
która odbyła się w Nowym Jorku 23 marca 1933 r., z trzydniowym wyprzedzeniem”,
i stwierdza dalej, że trasa parady „była wyłożona prawie milionem ludzi.
„Niefortunne jest to, że Żydzi są niemal jednogłośnie (i zaciekle)
zdeterminowani, aby ta historia została pogrzebana, a także niefortunne jest
to, że każda część żydowskich mediów jednogłośnie czyta z fałszywego
scenariusza w odniesieniu do okoliczności tego wydarzenia, przekręcając
brutalną napaść na Niemcy przez międzynarodowych Żydów w rodzaj kary za
(wyimaginowane) niemieckie wykroczenia. Internet jest zalewany wyłącznie
artykułami na temat „nazistowskiego bojkotu żydowskich firm”, ale nikt nie mówi
prawdy o tym, co naprawdę się wydarzyło, a prawie wszystkie odniesienia dotyczą
jednodniowego bojkotu żydowskich firm w Niemczech, całkowicie ignorując
podstawowe fakty. Zdanie otwierające Wikipedię: „Bojkot antynazistowski był
międzynarodowym bojkotem niemieckich produktów w odpowiedzi na przemoc i
nękanie Żydów przez członków nazistowskiej partii Hitlera” [9] .
Stwierdzenie to jest jawnym kłamstwem, niepopartym żadnymi faktami. [1]
Strona internetowa My Jewish Learning mówi
nam: „Nowojorski wiec był transmitowany na cały świat. Tłum 55.000 ludzi wylał
się z Ogrodu na ulice, by wysłuchać prezesa Amerykańskiego Kongresu Żydów
Bernarda Deutscha, prezesa Amerykańskiej Federacji Pracy Williama Greena i
senatora Roberta F. Wagnera”.
Nie wspomina się o tym, że byli to wszyscy
Żydzi, a nie niezależne raporty lub spontaniczne zgromadzenia.[2]
Kiedyś wspomniałem o tym wydarzeniu w komentarzu opublikowanym na The Economist
i pojawiła się prawdziwa powódź hasbary Żydów, którzy wyśmiali to wydarzenie,
zaprzeczając mu w całości i twierdząc między innymi, że jakiś nieodpowiedzialny
artykuł w „małym angielskim tabloidzie” nie był wiarygodny. Ale w
rzeczywistości Daily Express był bardzo szanowany i był powszechnie
przedstawiany jako najbardziej poczytna gazeta na świecie w tamtym czasie.
*
Pisarstwo Larry’ego Romanoffa zostało przetłumaczone na 32 języki, a jego artykuły opublikowano na ponad
150 obcojęzycznych stronach internetowych z wiadomościami i polityką w ponad 30
krajach, a także na ponad 100 platformach anglojęzycznych. Larry Romanoff jest
emerytowanym konsultantem ds. zarządzania i biznesmenem. Zajmował wysokie
stanowiska kierownicze w międzynarodowych firmach konsultingowych i był
właścicielem międzynarodowej firmy importowo-eksportowej. Był profesorem
wizytującym na Uniwersytecie Fudan w Szanghaju, prezentując studia przypadków w
sprawach międzynarodowych w starszych klasach EMBA. Pan Romanoff mieszka w
Szanghaju i obecnie pisze serię dziesięciu książek ogólnie związanych z Chinami
i Zachodem. Jest jednym z
autorów nowej antologii Cynthii McKinney „When China Sneezes”. (Rozdział 2 – Radzenie
sobie z demonami).
Jego pełne archiwum
można zobaczyć pod adresem:
https://www.bluemoonofshanghai.com/ + https://www.moonofshanghai.com/
Można się z nim
skontaktować pod adresem:
*
Źródło / Source
: https://www.bluemoonofshanghai.com/politics/9962/
Tłumaczył / Translated
by: FMforLXM – (Bitomat)
*
Odnośniki /
źródła:
[1] Żydowska
deklaracja wojny z nazistowskimi Niemcami
https://wintersonnenwende.com/scriptorium/english/archives/articles/jdecwar.html
[2] Żydowska
deklaracja wojny z nazistowskimi Niemcami
https://wintersonnenwende.com/scriptorium/english/archives/articles/jdecwar.html
[3] 130 lat po
narodzinach Hitlera, nadal żyje on jako symbol zła
https://time.com/5573720/hitler-world-influence/
[4] Czy Adolf Hitler został
nazwany „Człowiekiem Roku” przez magazyn TIME w 1938 roku?
https://www.snopes.com/fact-check/hitler-time-magazine-1938/
[5] Żydowska deklaracja
wojny z nazistowskimi Niemcami
https://wintersonnenwende.com/scriptorium/english/archives/articles/jdecwar.html
[6] Artykuł z The Barnes
Review, Jan./Feb. 2001, s. 41-45, autorstwa M. Raphael Johnson, Ph.D.,
asystenta redaktora TBR; i opublikowany za zgodą TBR, w wersji zdigitalizowanej
© 2002-2019 przez The Scriptorium.
https://www.wintersonnenwende.com/scriptorium/english/archives/articles/jdecwar.html
[7] Artykuł z The Barnes
Review, Jan./Feb. 2001, s. 41-45, autorstwa M. Raphael Johnson, Ph.D.,
asystenta redaktora TBR; i opublikowany za zgodą TBR, w wersji zdigitalizowanej
© 2002-2019 przez The Scriptorium.
https://www.wintersonnenwende.com/scriptorium/english/archives/articles/jdecwar.html
[8] Edwin Black, The
Transfer Agreement – The Untold Story of the Secret Pact between the Third
Reich and Jewish Palestine, New York, 1984).
https://www.foreignaffairs.com/reviews/capsule-review/1984-06-01/transfer-agreement-untold-story-secret-pact-between-third-reich
[9] Bojkot
antynazistowski z 1933 r.
https://en.wikipedia.org/wiki/1933_anti-Nazi_boycott
[10] Bojkot
antynazistowski z 1933 r.
https://www.myjewishlearning.com/article/the-anti-nazi-boycott-of-1933/
Copyright
© Larry Romanoff, Blue Moon of Shanghai, Moon of Shanghai, 2023
